Propaganda uit Calais

De laatste bomen worden asperges. Rommelspargel, Rommelasperges. Dunne palen met gevoelige mijnen. Rechtop geplant in velden tegen zweefvliegtuigen, schuin geplant aan zee tegen alles wat kan varen. Sommige palen hebben zaagbladen, om boten open te scheuren bij hoog water. Die informatie was gelekt. ‘We moeten ze dwingen om te landen bij laagwater, want dan zijn ze langer een doelwit op het strand’.

Rommel klaagde over de O.T. maar prees de marine. In Westkapelle mopperden de mannen over de slechte kwaliteit van de 22 cm munitie. Gooi die zooi maar in zee, riep hij: “schmeisst den Dreck in das nächste Wasser!”. Iedereen lachen, en daarna ging de Woestijnvos weer weg, dineren, inspecteren. Klaus dacht niet dat er snel vervangende munitie zou komen. De volgende dag hoorde hij dat het schip van Rommel op een zandplaat was gelopen toen hij naar Breskens vertrok. Ze hadden uren moeten wachten op hoger water. Hij had vast weer moeten tieren over zoveel amateurisme. Hoe lieflijk de Zeeuwse kust er ook uitziet, ze kan je toch steeds weer verrassen met onverwachtse uitdagingen.

Klaus ergert zich nu aan de propagandafilms. Eerst mocht er niets verteld worden over de Atlantikwall. Want ze bouwden immers aan een duizendjarig rijk, onoverwinnelijk. Dan is het best gek om miljoenen aan Reichsmark te spenderen aan verdediging. Maar nu mocht alles in het nieuws. Steeds beelden van de zware artillerie in Calais, alsof de hele linie er zo uitzag. Maar die kanonnen waren er al lang voor de bouw van de Atlantikwall. Een ‘Perlenschnur’, riep de nieuwslezer. Een parelketting van dodelijk staal en beton. Maar de tweedehands kanonnen uit veroverde landen en de ondiepe schuttersputjes kwamen niet in beeld.

Wachten, dat is het nu. Wachtlopen, wachten op materialen. Roken, kaarten, boksen. Luide muziek mag niet meer. Vroeger hadden ze gevoetbald, met Zeeuwse kinderen op het strand. Nu lag alles vol met mijnen. Om fit te blijven sjouwden de mannen kisten met munitie heen en weer. Volgens de regels moest er voldoende zijn voor 48 uur schieten. Klaus moet nieuwe aannemers zien te vinden voor de fabricage van lelijke versperringen. De laatste bouwmaterialen verdwijnen in lompe obstakels.

Ergens in het voorjaar of de zomer van 1944 zal er een massale landing plaatsvinden. Ergens aan de kust van West-Europa. Waar zouden ze landen? Was er nog tijd om alle verbeterpunten aan te pakken? Mijmeren bij de zee, het had zijn glans verloren. De horizon was niet onschuldig meer.