Zoutelande
Na alle bombardementen is de stilte in de duinen oorverdovend. Het bataljon loopt langs versperringen van prikkeldraad, braamstruiken en duindoorns met tussen de stekels nog wat zure bessen. Net zo gegist en alcoholisch als drank.
De duinen staan vol met bomen die krom gegroeid zijn als oude mannetjes. Het is snijdend koud. Bij elke eenmansbunker is het afwachten wat er gebeurt. John en zijn mannen willen er het liefst van verre granaten op gooien en dan pas onderzoeken of er nazi’s verschanst zitten. Maar dat kan niet, er zijn nog zoveel inwoners hier gebleven, ondanks de waarschuwingen, de bommen en het water. Er zouden nog tienduizend Duitsers op het eiland zitten. Langzaam gaan ze vooruit, langs prikkeldraad en verlaten wachtposten.
De landingstroepen hebben zich gesplitst, sommige gaan noordelijk naar Domburg, anderen richting Zoutelande en Dishoek. In die laatste peletons gaat John mee. Het dorp Zoutelande blijkt zwaar beschadigd, de kleine kerk heeft treffers gehad in het dak en de muren. Een bunker aan de rand van het dorp blijkt vol te zitten met tientallen bewoners. “Holland, Holland” roepen ze. En “Tommy’s!”, met een grote grijns. John slikt iets weg, het is goed dat ze niet te scheutig zijn geweest met de granaten. Mannen, vrouwen, kinderen bekijken de soldaten met nieuwsgierige blik. Dan komen er Duitsers aangelopen, de armen geheven, een witte vlag. Het zijn er honderdvijftig. Een inwoner die Engels spreekt vertelt dat de dorpelingen tijdens de bommenregens in de bunkers mochten schuilen van de Duitsers. Over de radio hadden ze gehoord over de landingen op Vlissingen en Westkapelle. Eén soldaat in Zoutelande wilde nog doorvechten, mit allen denkbaren Mitteln was de kreet van Hitler geweest. Maar de rest had de wapens neergegooid, moegestreden. John krijgt een beker koffie in zijn handen gedrukt van een oude vrouw in statige streekdracht. Een vrolijk wit mutsje, een witte kraag, korte mouwen Hij slikt de koffie beleefd door als de vrouw knikt maar giet de rest weg als ze verder gaat. Het spul is gemaakt van kastanjemeel. Hij deelt chocoladerepen uit aan de kinderen, die staren en zwijgen.
